Er moet me iets van het hart. Zo tijdens deze donkere dagen en nu december bijna begint slaat bij mij de melancholie weer toe. En dat kan je zoetsappig vinden, maar ik ben er trots op. Trots op het feit dat ik oog blijf houden voor die mooie, kleine dingen in het leven.
DAT MAG NIET
Met die hele zwarte pieten discussie waar ik me bijna aan zou ergeren (maar laten we daar geen energie aan verspillen) en met mensen die zich druk maken om twee volwassenen die het leuk hebben samen, maar dat ‘mag’ dan weer niet omdat ze twintig jaar verschillen in leeftijd. Laatst sprak ik een jongeman van 31 jaar die graag kinderen zou willen, maar er ook wel tegenop ziet om ze op te voeden in deze uitdagende maatschappij. Die sneller verandert als vroeger. En niet iedereen vindt daarin zo snel zijn eigen rol.
RESPECT
Het zette me aan het denken. Ik dacht terug aan een BLOG die ik vorig jaar rond kerst schreef over respect. Heb je die toen gelezen? En over een post die ik ooit plaatste rondom het inzamelen van voedsel voor de voedselbank. Ik bedacht me weer hoe belangrijk ik respect vind. Altijd. Bij iedereen. Voor iedereen. Onder elke omstandigheid. Mits je geen moordzuchtige of andere vreselijke psychopaat bent uiteraard. En hoe ik steeds vaker verdraagzaamheid, solidariteit en compassie mis in onze verhardende maatschappij.
VOORBEELD
Iemand zei ooit: wees het licht wat je zoekt. Of zoiets. Dus ik probeer ècht een voorbeeld te zijn. Op kleine schaal, want ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan verbeteren, maar aangezien ik twee kinderen grootbreng heb ik wel een podium zeg maar. Ik vind het heel belangrijk beleefdheid en bepaalde normen en waarden goed mee te geven. Ik zie helaas te vaak dat ouders wel zorgen voor hun kinderen, maar niet de tijd hebben of nemen om echt op te voeden. Praten. Uitleggen. En nog een keer. Onze kinderen uit leggen waarom sommige mensen doen wat ze doen. Als ik zie hoe sommige tieners zich gedragen in een supermarkt…. Watvoor taal ze uitslaan tegen volwassenen of ouderen. Die tieners hebben ouders. Ik oordeel niet. Maar ik word er wel verdrietig van.
ALLES OVER EEN KAM
Ik generaliseer. Natuurlijk, gelukkig, zijn er ook veel positieve situaties te benoemen. Zo zag ik van de zomer een oudere vrouw tegen een muurtje zitten met 3 fietsen en 3 pubers om haar heen. Ze was bevangen door de hitte en deze jongeren hadden hun drinken gegeven en om hulp gebeld. Ik hoop echt dat mijn kinderen later ook bij die groep horen die oog heeft voor mensen die hulp nodig hebben. Dat ze verdraagzaam zijn, compassie tonen en dat ze opkomen voor hetgeen ze in geloven. Dat ze niet oordelen en de diversiteit in ons kikkerlandje omarmen.
DAKLOOS
Laatst waren wij op een citytrip en hadden we muntgeld over van de plaatselijke valuta. In die laatste uren hoefde mijn dochter haar hot chocolate niet meer, want ze zat vol (het was zo’n volle, romige mok vol). Het was koud en het regende. Mijn kinderen kwamen met het idee om er een ‘to go’ versie van te maken en deze samen met onze laatste munten aan de daklozen te geven die wij onderweg waren tegengekomen. Daar gaat je moederhart van gloeien. Toegegeven, mijn zoon was geïnspireerd door het programma van Beau van Erven Dorens, de sleutel waar hij fan van is, maar toch. Zo gezegd, zo gedaan.
WIJ
Lieve mensen, als mijn kinderen, onze kinderen de volwassenen moeten worden te midden waarvan wij ons graag begeven, dan zal iemand ze dit moeten leren. Iemand zal ze dit voorbeeld moeten geven. En die persoon dat ben jij. Dat ben ik. Dat zijn wij. Wil je geïnspireerd worden over hoe jij het verschil kan maken en het voorbeeld kan zijn wat je wilt zijn? Check dan even de informatie over mijn gratis online masterclass.
Veel liefs Cynthia | Mira LifeCoach
PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.