Het is juli. Maar het zomergevoel is bij mij nog ver te zoeken. Ik heb 1x een aantal weken geleden het strand bezocht. En als ik tijd heb is het slecht weer en verder ben ik gewoon aan het werk. Zoals zo velen met mij hoor. Niets zieligs aan.
Gelukkig zit het wandelen en fietsen goed in mijn systeem dus de dagen dat ik de 10.000 stappen niet haal zijn in de minderheid. Het lekkerst is toch om aan het eind van de dag even te gaan lopen. Als ik de hele dag gezeten heb. Al loop ik ook geregeld tussen 7.00-8.00u buiten, want zo’n opkomende dag heeft toch ook zijn charme. Heerlijk als het dorp langzaam ontwaakt. Ik loop dan een beetje langs de landerijen. Kijk de horizon tegemoet. Moet het wel mooi weer zijn. De zon die letterlijk de dag verlicht en opwarmt en jou als nieuwe dag begroet. Ja dat is een heerlijke start van de dag.
Aangezien ik al maanden wandel viel me een aantal dingen op. Ten eerste: veel mensen wandelen. Nog steeds. Ik heb geen voor en na. Geen nulmeting. Puur een visuele waarneming. Ten tweede zag ik altijd zoveel afval liggen. En dan liep ik daar flink doorstappend voorbij. Met mijn muziek op. In de winter nog met mijn lampjes ’s avonds om en muts en sjaal, maar nu lekker even ‘eruit’ ’s avonds. Met lege handen.
ZONDER MAGNEET
Op een dag kreeg ik een idee. Hoe ik getriggerd werd weet ik niet meer, maar ik voelde me zo nutteloos rondlopen dat ik dacht, waarom ga ik niet dat vuilnis wat ik onderweg tegenkom meenemen? Ik liep een tijdje met die gedachten. Ik vond het misschien toch een beetje te geitenwollen sokkerig. Nee joh dat ga ik niet doen.
Mijn vorige BLOG ging over meer doen. Over een zaadje wat ik misschien bij je geplant heb als het gaat om duurzamer en milieuvriendelijker leven. Mijn zaadje was inmiddels gaan bloeien en ik zag mijzelf via internet een afvalgrijper aanschaffen. Ik deed nog serieus onderzoek ook. Hoe lang moet hij zijn? Wil ik met of zonder magneet erin? Serieuze vragen. Tipje van mijn kant: met magneet niet doen. Dat is alleen interessant als je vanwege ouderdom of fysieke beperkingen niet kan bukken en voortaan met een magnetische grijper je sleutels van de grond moet rapen. Voor buiten heb je dat niet nodig.
En meer dan een grijper heb je ook niet nodig. Want ik neem aan dat je afvalzakken wel al in huis hebt. Dus gaan met die banaan.
PIZZA MET COLA
Mijn dochter keek me aan alsof ik zei dat we onder een brug gingen gaan wonen. Mijn zoon zei wel dat hij het raar vond, maar vooral om het zichzelf aan te praten kreeg ik het idee. De interesse vragen die een paar dagen later volgden maakten maar wat duidelijk dat hij het vooral voor de buitenwereld stoer vond om het stom te vinden. Ach pubers.
Ik doe het alleen als ik er zin in heb. En dat is eigenlijk 9 van de 10 keer wel het geval. Een enkele keer ben ik erg moe en wil ik een kort rondje in één tempo en dan neem ik geen zak en grijper mee.
Wat grijp ik dan zoal? Met stip op 1 staat een autostoeltje. Of die daar nu echt als afval stond, iemand hem vergeten was of dat het de openbare, zeer plaatselijke weggeefhoek was, ik weet het niet. Ik heb hem laten staan.
Ik heb vooral veel mondkapjes geraapt. En blikjes. Van energiedrankjes. Verder hele pizza- en taartdozen, soms met nog veel inhoud. Een 1 ½ lt cola fles voor 2/3 nog gevuld. Verder veel lege broodzakjes bij de supermarkt, lege patatbakjes, lege sigarettenpakjes, snoeppapiertjes, lege milkshake bekers (met van die plastic bolletjes erop) en veel plastic verpakkingen.
Knuffels zet ik vaak langs de kant of op een muurtje. Want als je kids hebt weet je….er komt binnenkort een ouder zijn of haar route terug lopen op zoek naar de verloren knuffel.
AANSPRAAK
De laatste tijd neemt de hoeveelheid af. Dat kan een aantal redenen hebben. De beste is natuurlijk dat mensen minder weggooien. Dat hoop ik uiteraard. Maar ook zullen mensen (lees jongeren) minder hangen buiten nu er meer te doen is. Ik schrijf jongeren en voel me daardoor ouder dan dat ik me normaliter voel. Het voelt echt nog kort geleden dat ik ook op een brommer in de speeltuin hing ’s avonds met alleen maar praten als activiteit. De tijd waarin er nog geen mobiele telefoons waren. Dat je echt alleen maar tegen elkaar aan kon ouwehoeren, maar wel wist hoe het echt met iemand ging. Anyway dat is weer een ander verhaal.
Terug naar de minder gevulde afvalzakken. Ik krijg veel leuke reacties. Vaak bedankjes of bemoedigende opmerkingen. Drie keer is mij nu gevraagd of ik het uit eigen initiatief doe of dat het wordt georganiseerd. Net nog sprak een man mij aan. “Ik wandel ook veel de laatste maanden”, zei hij. “En ik ben nu mijn baan kwijt dus nu kan ik nog meer wandelen. Dan kan ik net zo goed ook wat afval mee grijpen”.
En zo moeten er meer gedacht hebben (is de hoeveelheid afval daarom afgenomen?), want met enige regelmaat kom ik ‘collega grijpers’ tegen. Nog even en het is zo populair dat we zones moeten claimen 😉. Nee natuurlijk niet. Het afval grijpen is geen doel op zich. Het milieu minder vervuilen en schoner houden wel. En als dat in ons dorp niet meer nodig is door afval te grijpen, nou dan loop ik gewoon weer met de handen in de zakken rond! Ik voel geen territorium drang.
VITAMINE ZON
Terug naar het begin. Het zomergevoel. Nog even en dan heb ik een aantal dagen waarin ik met de kids leuke dingen heb gepland. Gereserveerd met tijdsloten en al. Vooral het klimbos kijk ik erg naar uit. 2,5 uur tussen de boomtoppen bewegen. De laatste keer dat ik dat deed was ik 3 maanden zwanger en klom ik door de boomtoppen van Maleisië.
Vandaag ook weer extra een hotelletje geboekt. Want de stedentripjes in Nederland vorig jaar waren zo leuk. En gelukkig had ik ook al een vakantiepark onder reservering staan vanaf januari. Dat is weer een streep extra op de to do list.
Bij buitenactiviteiten ben ik hopend op droog weer. Ja ja iedereen is een buitenmens zegt de reclame van de buitensportwinkel dan, maar nee hoor. Ik ga wel als het regent en koud is. Maar niet met plezier. Geef mij maar een strand, een koeltas met heerlijke wijn en sushi, een boxje voor de muziek, de zee, de zoete geur van zonnebrandcrème, de warme zon en met een rozig gevoel genieten van dàt moment dat de zon je samen met de wijn laat gloeien. Zonder gisteren, zonder morgen. Zonder zandkorrels in je broek, gillende kinderen of batterijen die leeg zijn. Gewoon nu. Hier. Zomer. Genieten. Hoe lang nog?
Veel liefs, Cynthia | Mira LifeCoach
PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriend(inn)en met wie je dit wel eens bespreekt? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken. Volg me op InstaGram om niets te missen van mijn versie van #zijnwiejebentdatisgeluk