Maar je krijgt er zoveel voor terug.

Een subtropisch zwemparadijs wordt het genoemd. In mijn wereld heet het een drukke, lawaaierige, energiesleurpende, natte hal. Precies. Ik ben geen liefhebber van zwembaden. Ja een zwembad op een berg in Griekenland om even af te koelen of een paar baantjes te trekken. Maar niet die ballenbak-achtige kakofonie van water en kinderen.

 

Afgelopen week was ik er met de kids een paar dagen tussenuit. Ik zoek dan van te voren uit wat er te doen is in de omgeving, zodat ik wat opties heb om uit te kiezen. Echter was dit zwembad in mijn hoofd een noodplan. Een optie als het echt te nat, te koud en te slecht weer was voor alle andere opties. Helaas moest het noodplan in werking treden.

 

WIE A ZEGT

 

Mijn kids waren van kleins af aan al waterratjes. Zelfs met een emmer water en een beker waren ze uren zoet. Dat zij nog steeds groot fan zijn van dit soort ‘paradijzen’ weet ik dus weldegelijk. Zodra ik kenbaar maakte dat ik misschien dit plan uit de

kast moest trekken werd er nergens anders meer over gesproken. Er werd onderhandeld en zelfs omkoping werd niet geschuwd.

 

Dus zo stonden we in de enorme rij voor de entree. In de regen. En het bad was al drie kwartier open…

Dat beloofde veel drukte binnen. Na onze droge kleren op hangertjes te hebben geknutseld, wurmde ik me in mijn badpak. Een badpak?! Ja die had ik thuis snel mee gegrist (nog in de ontkenning zijnde hem te zullen gebruiken), maar eenmaal in het pashokje vroeg ik me af of hij nog wel zou passen gezien de extra’s kilo’s die ik de laatste tijd warmharig met me mee

draag. Met het zweet dik op mijn voorhoofd kreeg ik hem aan en zat uiteindelijk toch alles in de locker gepropt en konden we het paradijs betreden.

 

VUURDOOP

 

Ik als HSP kan best tegen drukte en massa, alleen trek ik veel kindergeluid in zo’n klankkast erg slecht. Maar…wie a zegt moet b zeggen dus ik ging er het beste van maken. We begonnen bij de familieglijbaan. Een opwarmertje zogezegd, echter voor mij al een hoogtepunt. Sinds jaren ging ik weer eens kopje onder en het moet gezegd, mijn vuurdoop had ik gehad.

De stroomversnellingsbaan was redelijk te doen ware het niet dat er heel veel mensen versneld werden en ik dus vooral bezig was ongewenst intiem contact te vermijden.

 

De wildwaterbaan deed zijn naam eer aan. Na een paar seconden had ik al overal beurse plekken en greep ik mij vast aan een net. Het eerste binnen handbereik, want aangezien ik niet het type speedo badpak aan had, maar meer het type recreatief met een dun koordje strapless te maken, had ik gelijk EHBO nodig als het gaat om: hoe voorkom ik dat ik niet naakt aan het einde

van de baan eindig? Terwijl mijn zoon druk doende was met het herbevestigen van de koorden duurde dit de badmeester te lang. Je kan het een jongen van 11 jaar natuurlijk niet kwalijk nemen niet vaardig te zijn in de BH bandjes systematiek,

maar zo bengelend aan dat net in de wilde baan vormde ik inmiddels een behoorlijke hindernis. Toen ik eenmaal hersteld en volledig van de leg, blauw en beurs onderaan de wildwaterbaan verscheen stonden daar mijn twee kids te joelen

‘nog een keer’, ‘nog een keer!’.

 

SEXY TANGA

 

Dan hadden we nog DE glijbaan. Met speciale lichteffecten. Het paradepaardje. Niet denkend aan de schimmeltenen en

wrattenvoeten van de andere bezoekers stonden we in de rij. Wat haren zaten aan de leuning geplakt, wat kauwgom op de treden, her en der een losgeraakte, verdwaalde pleister, maar hé die chloor dood vast alle bacteriën wel. Eenmaal beneden had

mijn badpak een tanga-achtige variant gekregen, maar hij zat nog aan dus ik was allang blij.

 

Toen ik ook die glijbaan had doorstaan moest ik even bijkomen. Ik had me kranig door het eerste half uur geslagen, maar hoe hield ik de rest van de tijd vol?! Ik had een tijdschrift meegenomen en had de illusie een kopje koffie te drinken. Maar na een adempauze van 5 minuten konden ze echt niet meer wachten en was het ‘mama alsjeblieft ga je weer mee?’

 

GEWELDIG GENOTEN

 

Ik was er voor hen. Niet voor mijzelf, dat wisten zij ook. Dus de knop ging om, beurs was ik toch al en hé in Peru moest ik soms ook mijn ondergoed binnenste buiten hergebruiken dus ook vandaag kon die hygiëne standaard best naar beneden. Dit zwembad was 3 jaar op rij gekozen tot beste zwembad van de regio en dat certificaat krijg je niet zomaar toch?

 

Uiteindelijk vond ik het na 3 uur genoeg. Het drama van natte, muffe taferelen in het hokje met natte broekspijpen tot gevolg was de afsluiting van deze ‘fantastische’ dag. Volgens mijn kinderen dan. Want wat hadden ze genoten. Ze hebben non stop gestraald, gelachen en waren er nog uren vol van. De knuffels en kussen waren overweldigend daarna en dan…dan weet je het weer.

 

Uiteindelijk is dat toch echt het enige waar het om draait. Die stralende oogjes van hen die me weer alle energie teruggeven.

 

We moeten geven en nemen in het leven. Cliché maar waar. De dag erna hebben we een mooie stadswandeling gemaakt. Die activiteit vonden zij iets minder leuk ;)

 

Volgende week geef ik weer een gratis masterclass over de Kracht van Jouw Mindset. Daarin leg ik je in een klein uurtje uit hoe jij jouw positieve mindset kan inzetten om weer echt te genieten en zonder handrem te leven. Wil je daarmee aan de

slag? Klik HIER voor meer info en/of aanmelden.

 

Liefs Cynthia – Mira LifeCoach

 

PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.