Hij had de docent geschopt.

Kom in de klas. Ken je dat begrip? Bij de school van mijn kinderen betekent dat dat je je op bepaalde data in het jaar kan inschrijven. Je mag dan ’s morgens een uur achter in de klas plaatsnemen en meekijken (soms een beetje meedoen) hoe het eraan toe gaat in de klas. Ik schrijf me elk jaar in bij mijn beide kinderen en zo ook voor mijn zoon in zijn laatste jaar als basisschoolleerling.

 

ZORGWEKKEND

 

Zo zat ik op zo’n klein hard stoeltje bewonderend naar de docent te kijken die binnen tien seconden dertig leerlingen stil kreeg wat mij met twee kinderen nog niet eens lukt binnen tien minuten…

 

Ik heb altijd veel respect voor docenten in het basisonderwijs. Niet alleen krijg ik veel leerkrachten in mijn praktijk die mij inmiddels er veel over verteld hebben, maar het feit dat ze bij mij komen en vaak al langer overspannen zijn is een zorgwekkende ontwikkeling. De landelijke stakingen zullen je niet ontgaan zijn. Deze week staan er weer twee dagen ingepland.

 

Maar goed daar zat ik met nog wat ouders achterin. Tegen de tussenwand van de lokalen. Naast de klas van mijn zoon zit een kleuterklas. En wat daar die ochtend gebeurde bleef nog lang die dag na gonzen in mijn hoofd. De docent van mijn zoon vertelde een verhaal. In vier delen en de bedoeling was dat ze dat gingen natekenen. Uiteraard maakt elk kind een compleet andere visualisatie van hetzelfde verhaal. Een leuke opdracht vond ik.

 

DOOR HET LINT

 

Opeens hoorde we een keihard gegil. Een geschreeuw. Oorverdovend. We hoorde een volwassene (de docent) praten. We hoorden gegooi van spullen en tafels en stoelen die hardhandig van hun plek werden geduwd (of getrapt). De leerkracht van mijn zoon ging poolshoogte nemen om te kijken of zij haar collega ergens mee kon helpen. Het geschreeuw, gegil en gestommel bleef aanhouden.

 

De intern begeleider kwam erbij. Daarna kwam de directeur erbij. De andere kinderen van de kleuterklas waren inmiddels buiten aan het spelen. Wat over bleef: drie gezaghebbende volwassenen en een jongetje van vier jaar wat compleet door het lint ging. Een klein ventje wat lelijke dingen schreeuwde en zelfs de docent heeft geschopt bleek achteraf.

 

OORDEEL

 

Wij zaten aan de andere kant van de wand. De docent van mijn zoon bleef uiterst kalm. Ze probeerde de rust en orde te bewaren al waren veel leerlingen inmiddels behoorlijk afgeleid.

 

Dan die ouders naast me. ‘Ik zou zijn ouders bellen hoor, dit kan zo niet op school’. ‘Laat ze die jongen gewoon even vastgrijpen, dan dimt ie vanzelf wel in’. En zelfs: ‘ik zeg van school sturen, onhandelbaar zo’n kind’.

 

Ik wist niet wat ik hoorde. Ik keur het gedrag van dit jongetje niet goed, maar niemand die de situatie vanuit hem bekeek. Dit lieve mannetje wat zoveel verdriet, boosheid en paniek moet hebben gevoeld waardoor hij zich zo naar en lelijk uitte. Er kunnen diverse oorzaken zijn waardoor hij dit gedrag deze dag vertoonde. Of het vaker voor kwam is mij niet bekend.

 

GEDULD

 

Ik ben geen opvoedkundige. Ik ben geen leerkracht. Maar als ik een kind van vier jaar zou zijn…..dan zou ik me niet beter voelen in een groot leeg lokaal met drie volwassenen die alle drie op mij in zaten te praten. De kinderen van tegenwoordig krijgen mij inziens veel voor hun kiezen. Grote klassen, docenten die onder druk staan (als er al docenten voor de klas staan) en de klas is een mengeling van licht autistisch, ADHD, dyslectie en dyscalculie. Dan nog de hoog gevoelige kinderen en hoogbegaafden erbij en dan vinden wij het raar dat kinderen niet lekker meekomen of soms even moeten afreageren.

 

Laten we wat begripvoller zijn. Wat liever en geduldiger. Naar elkaar als ouders en docenten en ook naar onze kinderen. Laten we wat minder snel met ons oordeel klaar staan. Want uiteindelijk willen we toch allemaal het beste voor onze kinderen? En wat dat beste is. Dat weet ik niet. Dat blijft mijn inziens een samenspel tussen ouders, docenten en vergeet niet, het kind zelf. Stop tijd (ik weet dat het makkelijk gezegd is) in het gesprek. Met elkaar. Daar ligt de oplossing.

 

Liefs Cynthia | Mira LifeCoach

 

PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt**? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.

 

** Heb je zin om deel te nemen aan onze gratis online community op FaceBook?

Uitgangspunt daarbij is: Zijn Wie Je Bent Dat Is Geluk.