Gisteravond keek ik met nog ongeveer 180 miljoen mensen verspreid over de hele wereld naar hèt kickboksgevecht zwaargewichten tussen Badr Hari en Rico Verhoeven. Het kan je niet ontgaan zijn dat dat na drie jaar gisteren weer plaatsvond. Weer? Ja. Want toen stonden ze ook tegenover elkaar in de ring, maar moest Badr de wedstrijd staken vanwege een blessure aan zijn elleboog door een trap van Rico.
Na velen maanden van voorbereiding en training was gisteren dan de lang verwachte herhaling. Er stonden 5 rondes van ieder 3 minuten op de planning. In zeven minuten heb ik het leven zelf voorbij zien komen.
NIET NIKS
Voorbereid waren ze. Tot in detail. Maar niemand kon voorspellen hoe het zou lopen. Ze hadden allebei een plan. Maar moesten ook reageren op wat de ander voor actie uithaalde. Ze moesten rekening houden met het onverwachtse. Er hing veel van af. Een wereldtitel is niet niets.
Rico kreeg al vrij snel in ronde 1 een flinke klap op zijn kin van Badr, ging kort neer en moest 8 tellen in de hoek van de ring staan. Dat was lang geleden voor Rico dat hij 8 tellen kreeg. Herstellen. Herpakken. Stick to the plan of plan aanpassen? Wat zou jij doen? Het gevecht ging door, trappen en klappen worden over en weer uitgedeeld.
GEZONDHEID
In ronde 3 krijgt Rico weer 8 tellen in de hoek en dan gaat het gevecht explosief verder. Badr geeft Rico een high kick (beentrap) en ergens gaat dat mis. Badr gaat neer en staat niet meer op. Zodra hij beseft dat hij opnieuw de verliezer is, omdat hij geblesseerd is geraakt, vliegt de emotie via scheldwoorden zijn mond uit. Zodra ook Rico doorheeft dat het gevecht over is door deze zogenaamde technical knock out loopt hij naar een scheldende Badr toe. Hij probeert hem te troosten. Gerust te stellen. Hij zegt dat zijn gezondheid het aller belangrijkst is. Badr staat er nog niet voor open en is woest en verdrietig tegelijk. Langzaam verdwijnt zijn woede en neemt verdriet de overhand. Zo hard getraind, zo graag wilde hij winnen. En dan wéér geblesseerd raken voordat de wedstrijd kon worden beslist. Dat is zuur.
RESPECT
Als Badr in de hoek hangt, wachtend op de brandcard, omhelsen Badr en Rico elkaar. Lang en stevig. Ze praten, lachen zelfs even kort en al wat ik zie is respect. Waarom kunnen ‘we’ dat ook niet buiten de ring? Ondanks meningsverschillen, ondanks rivaliteit en ambitie zag ik twee sportieve mannen die elkaar als mens behandelde. Niet als schietschijf. Niet als vijand.
DANKBAARHEID
Het leven is net als deze 7 minuten. Je weet niet hoe het loopt. Je kan het van te voren allemaal uitdenken. Je kan onderzoek doen naar allerlei zaken. Je kan je voorbereiden, jezelf opleiden, zorgen dat je veerkrachtig bent en met tegenslagen om kan gaan, maar life is a bitch. Ook als je denkt dat je je portie al gehad hebt….you never know. Ook als je denkt dat onwaarschijnlijkheden zich niet zo snel zullen herhalen….you never know. En hoe makkelijk is het dan om chagrijnig te worden. Om verbitterd te raken. Om erbij neer te gaan zitten. Om niet jezelf weer op te pakken en te knokken (in dit geval letterlijk) voor die dagen dat het wel leuk is? Dat je dankbaar bent voor die dagen dat het glas halfvol is in plaats van half leeg.
AFTOCHT
Rico is voor de 10de keer wereldkampioen kickboksen geworden. Maar hij had het graag anders verdiend. Hij stond achter na 2 rondes, maar pas na ronde 5 hadden we geweten wie de echte kampioen was geweest. De laatste beelden laten een huilende, zwaar teleurgestelde Badr zien die op een brancard het Gelredome wordt uitgereden. Onder politiebegeleiding vertrekt hij naar het ziekenhuis. Terwijl Rico door de gangen naar de kleedkamer loopt wordt hem om een reactie gevraagd. Hij geeft eerlijk toe dat hij er niet goed voor stond. Geen verbaal krachtenspel, maar de kracht van kwetsbaarheid.
Of jij nu Badr ‘bent’ of Rico. Count your blessings. Neem niks voor lief. Zeker in deze kersttijd. Sta even stil en kijk om je heen. Wat is ècht belangrijk in het leven? Jong geleerd is oud gedaan dus misschien is de kerstvakantie een mooi moment om dankbaarheid ook met je kinderen te oefenen. Dat kan super makkelijk met deze oefening voor het slapen.
Veel liefs Cynthia | Mira LifeCoach
PS Herken je de gevoelens die ik met je deel? Heb jij vriendinnen met wie je dit wel eens bespreekt? Deel deze BLOG dan met ze. Weet dat je er niet alleen voor staat. We zijn allemaal maar mens. En niemands leven is perfect. Laten we ruimte creëren en elkaar helpen onze wereld een beetje mooier te maken.